~Öldüm... ve Yazdım~

İçi ne kadar acıyabilir bir insanın?
Gözlerini sımsıkı kapatıp yerinden hiç kalkmasa geçeceğini sanacak kadar mı? Ondan hatıra ne varsa kırıp dökecek kadar mı?
Birlikteyken olanlara yalnızken tahammül edemeyecek kadar mı?
Kenarda bırakılmış tüm bisikletleri kırasın gelir…
Saçlarını kökünden kazıyasın, duyduğun her şeye kulaklarını tıkayasın gelir.
Avunmak bile istemezsin acını kabullenmişsen. Kim ne derse desin caydıramaz inkârından!

Alkım Uysal’ın romanındaki kadın çok acı çekiyor… Çünkü kimse onun gibi terk edilmedi,
Kimse kimseyi onun kadar yalnız bırakmadı. Tıpkı hiç kimsenin kimseyi bu biçim sevmediği gibi.
Bir cümleye vurulmak nedir bilirsiniz, biliyoruz…
Romanda bizi vuran cümleler belli, siz sizinkilerin altını çizin!

Yorumum

Konu ve kapak itibariyle çok hoşuma gitse de yakından birde kitapçıda görmek istiyorum. Umarım ondan sonra da ilgimi çekebilir…